آئین مستان

رد خون دست ساقی

هنوزم رو لب مشکه

گریه های مشک پاره

شبیه بارون اشکه

شونه ی زخمی نخلی

شده تکیه گاه سقا

محو خیمه ی ربابه

آخرین نگاه سقا

جای بوسه ی علی رو

قنداقه عباس دادن دست امیرالمومنین، خانم ام البنین دید هی داره دستاش می بوسه، چمشا رو می بوسه هی اعضا عباس می بوسه، حالا تمام جاهایی که علی بوسید شمارش کردن چی؟ و چجوری؟

جای بوسه ی علی رو

همه ی تیرا شمردن

آبروی پهلون و

کنار علقمه بردن

کنار خیمه ی سقا

طفلکی نشسته بی تاب

میگه بچه بیاید

عمو الان میاره آب

یکی داره میاد از دور

شب آرزو سر اومد

نگاشون چه ناامید

بابا دست بر کمر اومد

حالا که تو خیمه هامون

ما دیگه عمو نداریم

کاش می شد به روی دستاش

چند تا شاخه گل بزاریم

زیبا و با صفا شده ای احتیاط کن

از خیمه ها جدا شده ای احتیاط کن

اوجی گرفته ای و به طوبی رسیده ای

هم قدِّ مرتضی شده ای احتیاط کن

مهتاب روی شانه ی تو آب زیر پات

یک دست تا خدا شده ای احتیاط کن

یک "ان یکاد" نذر خودت کن برادرم

خیلی گرانبها شده ای احتیاط کن

یک لشکر آمده که بگیرد تو را ز من

از بس که دلربا شده ای! احتیاط کن

دستت که قطع شد همگی جنگ جو شدند

حالا جداجدا  شده ای احتیاط کن

دیگه شب آروم نشستن نیست

ای وای حرمله سر زانو نشسته است

مقصود تیرها شده ای احتیاط کن

ماه من تو كجا و خاك كجا

آسمان را سپرده ای به زمین

خوب شد زینبم نبود و ندید

با چه وضعی تو خورده ای به زمین

          ****

با زمین خوردنت من افتادم

خواهرم بین خیمه ها افتاد

یكی از دست های تو اینجاست

بگو آن دیگری كجا افتاد

این همه سال منتظر بودم

بشنوم یك برادر از آن لب

گفتی اما چگونه، شكر

ولی حسرتش ماند بر لب زینب

با چه رویی به خیمه برگردم

چه بگویم جواب طفلان را

تا برایت دعا كند دیدم

جمع كرده رباب طفلان را

با چه رویی حرم روم وقتی

پیكرت را نمی برم عباس

بعد تو وای بر دل زینب

بعد تو وای بر حرم

ترسم از غارت تو  و خیمه ات

این جماعت زحرص لبریزند

نروم میروند سمت خیام

بروم بر سر تو میریزند

غارتش را شروع كرده عدو

آن كه این مشك  پاره را ببرد

با چه وضعی غروب از خیمه

معجر و گوشواره را ببرد

دعا كنیم همین امشب،یه نشونی از اباالفضل،یه نشونی از علی اكبر،یه نشونی از مادر سادات،تو بدنتون باشه و جون بدید،ان شاءالله بی سر بیام ارباب،یكی از شهداست،بنام شهید اباالفضل شفیعی،میگن همیشه میگفت:دوست دارم مثل اباالفضل به شهادت برسم،وقتی افتاده رو زمین،دو تا دستاش از بدن جدا شده،وصیت نامه اش رو از جیبش در اوردند،دیدن نوشته خدایا،اسمم اباالفضله،آرزوم هم اینه مثل عباس دو تا دستام جدا بشه،حتی تو جون دادن هم عاشقا این طور اقتدا میكنن،امشب یاد كنیم از همشون،از همه شهدا،تو خط میگن  نقل مجلس اونها این بوده،یكی میگفته من اباالفضلیم،ان شاء الله مثل عباس دست نداشته باشم،یكی میگفته:من علی اكبریم،ان شاءالله ارباًاربا بشم،چیزی از من برنگرده،یكی میگفته:هر كجا قرار باشه تركش بخوره ،خدا كنه اول یه تركش به پهلوم بخوره،قیامت بتونم پیش مادرم سرم رو بالا بگیرم،یكی از شهدا میگن دیدیم داره میخنده،گفته من همه رو سپرده ام به خود ارباب،هر چی خودش بخواد،هر جوری خودش میپسنده،من همین جور راضی ام،این جوری شهدا عشق بازی میكردند با مولا و آقای خودشون،تو جون دادنشون هم میخواستن اقتدا كنند به اهلبیت،زندگیمون هم ان شاءالله این جور بشه،لبیك به امام بتونیم بگیم،بخدا صدای هل من ناصر ینصرنی حسین،در همه ی زمانها جاریست،كل یوم عاشورا،كل ارض كرببلا،لذا مرحوم آقای نجفی میگه :تو كربلا پرده ها كه كنار رفت،گوش دلم شنوا شد،دیدم صدای زنگ سیدالشهدا بلند شد،با صدای زنگ داره این صدا تو همه ی فضا می پیچه:هل من ناصر ینصرنی،چند ثانیه نكشید،دیدم صدای زنگ حرم عباس بلند شد،صدا داره بلند میشه:لبیك،لبیك،لبیك..این ولایت پذیری رو باید از عباس یاد گرفت،غیرت اباالفضلی در دفاع از دین و حریم ولایت باید داشت،امام حسن در خونه نشسته بود،جلوی در آقا لحظاتی نشسته بود،یه نامرد ملعونی نابینا بود،عصا زنان اومد سمت صدای امام حسن مجتبی،سر این عصا تیز بود،یه میخ بلندی سر این عصا بود،تا رسید كنار اما حسن،این نوك عصا زمین رو لمس كرد،رسید به پای امام حسن،این عصا رو برد بالا محكم كوبید رو پای امام حسن،روایت میگه،از اون طرف پای آقا بیرون زد،آقا رو زمین افتاد،آقا رو برداشتن خونه بردند،آقا قمر بنی هاشم از راه رسید،گفت:حسن جان چیه؟هركاری كرد امام حسن نگفت،آقا پرسون پرسون فهمید كی بوده،بیرون شهر گیر آورد یارو رو ادب كرد،بماند حرفا مفصله،این قدر تعصب به حریم ولایت داشت،عرضم اینه عباس جان وقتی افتادی رو زمین،اقات حسین وسط میدان اومد این خون رو پیشانی رو پاك كنه،دامن عربی رو بالا زد،یه سنگی به پیشونی آقا اصابت كرده،یه تیری به قلب آقا خورد،به سینه ی آقا خورد،هر كار كرد ابی عبدالله،از جلو این تیر رو بیرون بكشه نشد،از پشت سر این تیر رو ابی عبدالله در اورد،مثل ناودانی خون از آقا جاری بود،دست زیر خون میبرد،به آسمان میپاشید،به سر و رو میپاشید،ناله میزد،گفت:خدا تو شاهد باش منو اون دو نفر كشتند،اقا دو تا تیر دل شیعه رو تا قیام قیامت سوزونده،هرچی گریه كنند تمومی نداره،یكی همون تیری كه ابی عبدالله هر كاری كرد از جلو بكشه نتونست،از پشت سر كشید،یكی هم تیری كه به چشم عباس خورد،تصور كنی بیچاره ات میكنه،تیر میخورد به بدن اصحاب،این تیرو با دستشون در می آوردند؛اما اینقدر تیر خورده بود به قمر بنی هاشم، حتی صار کالقنفذ، مثل خار پشت،اینقدر تیر تو بدن آقا بود،اما اینی كه خورده بود تو چشمش،خم شد،تیر رو گذاشت بین دو تا زانوهاش،تا اومد بكشه بیرون،با عمود آهن....

چه خبره امروز حرم عباس، آه نكشی، بخدا قسم همین كه دلت هوای اونجا میكنه، اشكت جاری میشه، محاله اسمت رو جزو زائرها ننویسند، محاله، این پیرهن ها این شالها نشونه ی اینه كه ما در خونتیم.گفت: تو تبریز دو تا لااُبالی بودن، اومدن تو مجلس ، شب تاسوعاست، سینه زنها سینه میزدن، این دو تا هم اومده بودن، تو حسینیه، فقط مسخره میكردن و میخندیدن، سینه زن سینه میزد مسخره میكرد، بلند گریه میكرد، مسخرش میكرد، میون دار رو مسخره میكرد، مداح رو مسخره میكرد، اومدن برن، دم در پاشون خورد به استكان نعلبكی های روضه امام حسین، برداشت از زمین، برد تا دم چایخونه گذاشت و رفت، شب یكی از این دو نفر دید، درخونشون رو دارن محكم میزنن، اومد در رو باز كرد، دید رفیقشه، دار زار زار گریه میكنه و ناله میزنه، گفت: چی شده؟ گفت: من یه خوابی دیدم، اون یكی هم گفت: اتفاقاً منم دیشب یه خوابی دیدم، تعریف كردن دیدن هر دو یه خوابی دیدن، گفت: خواب دیدم آقا ابی عبدالله ایستاده ، كنارش قمر بنی هاشم، مؤدب سر به زیر انداخته، حسین سئوال كرد عباسم، امروز اسم همه ی عزادارامون رو نوشتی؟ بله آقا جان، لیست رو گرفت، ابی عبدالله نگاه كرد، همه رو دید، گفت: داداش اسم دو نفر رو  یادت رفته بنویسی، میگه آقا قمر بنی هاشم سرش رو پایین انداخت، گفت: آقاجان، سیدی و مولای، اینها اومدن سینه زن ها رو مسخره میكردن، فرمود: آره عزیز دلم، اما گردن من حسین حق دارن، دو سه تا از استكان نعلبكی های رو جابجا كردن، حسین همین هم ندیده نمیگیره عباسم.(اگه ناله ات جا بمونه، ضرر كردی، اگه اشكت جاری نشه خجالت زده میشی، روز عباسه)این بچه ها فردا شب اومدن، تو حسینیه لباس عزا پوشیدن، وارد شدن، پیرغلامی است رئیس اون حسینیه، تا دید اینها وارد شدن، یه عده اومدن جلوشون رو بگیرن، گفت: نه اینجا عزاخونه ی امام حسینه، به كسی ربطی نداره، اینها اومدن دم در ، هر دو گریان، گفتن نه ما امروز اومدیم نوكری كنیم به ما بگید ما كجا باید خدمت كنیم، دیگه می خوایم حلقه گوش بشیم در این خونه، حالا آماده ای بسم الله:

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

داغ ، داغ سنگینیه، كنار بدن علی اكبر، ناله ها زد ابی عبدالله، زانوش خم شد، اما این عبارات فقط برا، روضه ی عباس اومده،  بان الانكسار فى وجه الحسین، سریع شكسته شد ابی عبدالله، فبكاء، بكاءً شدیدا، بلند بلند كنار بدن عباس داره ناله میزن و گریه میكنه، دشمنم خوب همراهی كرد، همچین كه صدا ناله اش بلند شد، گفتند ببینید چی میگه، فنادا وا اخا وا عباسا، الان انكسر ظهری، همه شروع كردن هلهله كردن، امروز باید صدات غالب بشه، صدا هلهله ها رو حسین نشنوه،

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

هرچه توان داشتم ز پیكر من رفت

پشت و پناه یكی دو روزه ی من نه

یك جبل الرحمه از برابر من رفت

اونهایی كه رفتن عرفات میدونن، جبل الرحمه یك كوه بزرگی است میرن روی این كوه می ایستند، كوهی بود پشت حسین، لذا هنوز ابی عبدالله زنده است، اما تا عباس رو زمین افتاد، حسین كنارش نشست، یكی داد میزد، هركی میخواد بره سمت خیمه ها،  علمدار رو زمین افتاد، پناه خیمه ها رو زمین افتاد،

نسیت كمر درد من به خاطر اكبر

دردم از این است كه برادر من رفت

گفتم اباالفضل هست غصه ندارم

عیب ندارد اگر كه اكبر من رفت

زود زمین خوردن من علتش این است

تیغ به بال تو خورد بر پر من رفت

بس كه بلند است هلهله به گمانم

كوفه خبردار شد كه لشكر من رفت

طفل رضیع من را رباب كفن كرد

فكر كنم دیده آب آور من رفت

غیرتی ها كجا نشستن

خواهر من یك به یك به اهل حرم گفت

وای اباالفضل رفت، معجر من رفت

گفت مرا هم ببر به علقمه زینب

گفتم پیش همین خیمه باش مادر من رفت

دل نگران نباش، مادرم سرش رو دامن گرفت، با این بیت چیكار میكنی من نمی دونم.

عباس رفتی و با رفتن تو دست حرامی

تا بغل گوش های دختر من رفت

تن زهرا هم از افتادن تو میلرزد

چه رسد دختركی كه تو پناهش بودی

نشست كنار بدن، گفت داداش تا حالا بچه های من راحت میخوابیدن، خواب به چشم دشمن ها نمیومد، میگفتن عباس هست، رشادتش زبانزد بود، یه حرفی میشنوی، چهار هزار تیرانداز، كنار شریعه، محاصره بكنن، اونهایی كه تو هشت سال دفاع مقدس بودن، میفهمن یعنی چی، تو محاصره ی دشمن، یك نفر به تنهایی بره، به دل دشمن بزنه، ترسی از كسی نداره، یه تنه به دل دشمن زد، چهار هزار تیر انداز شما حساب بكنید، اینها همه زُبده بودن آورده بودن كنار شریعه ی فرات، اگه از این چهار هزار تیرها، فقط ده درصد بخوره، بعد میفهمی كه روایت، تشبیه كردن به كالقنفذ، یعنی مثل جوجه تیغی، تمام بدن پر از تیر، مرحوم آیت الله شوشتری آورده: این همه تیر به بدن باشه، دست هم در بدن نداشته باشی، عمود آهن به فرقت بزنن، وقتی رو زمین بیوفتی، همه ی این تیرها به بدن میرن، ای وای، ای وای، ابی عبدالله میدونه سر نازنین خودش رو زودتر میبرن، گفت:

جان حسین باش روی نیزه مراقب

دیدی اگر سمت كوفه خواهر من رفت

هركاری كردن این سر دیگه رو نیزه وانایستاد، اما اگه سر عباس رو نیزه نباشه، اینها شكست خورده ان، میگن، عباس كو؟ سر رو ، روی نیزه بستن، خیلی از روایات نوشتن، گفت: داداش آخرین لحظات دو تا خواهش ازت دارم، اول اینكه من رو نبر سمت خیمه ها، من از بچه هات خجالت میكشم، یه خواهش دیگه حسین جان، حسین جان هنوز یه چشمم میبینه، اما خون رو چشمم رو گرفته، دست ندارم خونها رو پاك كنم، تو خونها رو پاك كن، یه بار دیگه روی قشنگت رو ببینم، ابی عبدالله خونها رو از چشم عباس گرفت، عباس پشیمون شد از این خواسته اش، دید داداش نشسته داره زار زار گریه میكنه، به پهنه ی صورت داره اشك میریزه، گفت: چرا داری گریه میكنی، گریه نكنم عباس، داداش خوبی مثل تو رو دارم از دست میدم، همه ی لشكرم داره از دستم میره، ابی عبدالله نگاه كرد دید از گوشه ی چشم عباس، داره اشك میآد، داداش تو چرا داری گریه میكنی، تو الان مهمون مادرمی، الان مهمون بابام میشی، یه حرفی زده آخر وفاداری عباسه، گفت: راست میگی داداش، من دارم مهمون مادرت میشم، اما میبینم این لحظه ی اخر، اومدی بالا سرم، سرم رو  دامن گرفتی، حسین، ساعات دیگه كی می خواد سر تو رو  از رو خاك برداره.می خوام بگیم عباس رفتی، نبودی ببینی، بیچاره زینب، از بالای تل داره نگاه میكنه، نه،  كسی نبود سر رو روی دامن بگیره، وشمر جالسٌ علی صدرالحسین،  حسین..........

شب عباس، اگه چشمی خدای نكرده، اهل بُكاء هم نیست، یه طوری باید به شكل بكائین در بیاد، اسمش رو تماشاچی نذارن، دست باید كار كنه، ناله باید كار كنه، امشب خود خانم حضرت زهرا سلام الله علیها، شخصاً یك به یك، اسم می نویسه، شب تاسوعا اگه كسی جا بمونه از قلم حضرت زهرا سلام الله علیها وای به حالش.

بسته از خون دلم راه تماشا شده است

تشنگی لب تو حیرت دریا شده است

مادرت ام البنین نیست اگر بر سر تو

همه ی دشت پر از گریه ی زهرا شده است

داغ دست قلم و مشك و علم پیرم كرد

بی تو ناچار ترین ام كمرم تا شده است

توی روضه ی عباس هرچه قدر هم بلند بلند گریه كنی، نمی تونه كسی منعت كنه، چرا؟ آخه میگی اربابم ابی عبدالله اینطوری ناله زده، و فبكاء، بكاءً شدیدا، هرچه قدر صدای ناله اش بیشتر میشد، صدای هلهله ها بیشتر، لما قتل العباس، تا با خبر شد ابی عبدالله، هیچ كجا این عبارت رو نیاورده، حتی كنار سفره ی روضه ی علی اكبر،  لما قتل العباس،  بان الانكسار فى وجه الحسین، یه مرتبه دیدن حسین پیر شد، شكسته شد، همه لشكر دارن گوش میدن، كنار این بدن چی می خواد بگه، این همه دشمن داره شماتت میكنه،  تا دیدن حسین گفت:  الان انكسر ظهری، خیال همه راحت شد دیگه كمر حسین شكست، شروع كردن دست زدن، ..

بی تو ناچار ترین ام كمرم تا شده است

بین این لشكر سرمست غرور از بدنت

پاسخ گریه من خنده و هورا شده است

هرچی میری جلوتر روضه سخت تر میشه، باید هم این طور باشه، ان شاءالله همچین شب هایی كنار حرم اباالفضل، گفت:

قسمتی از سر تو بیخته بر شانه ی من

وای من، چقدر زخم سرت وا شده است

عباسم، داداش، داداش، من امشب از كسی معذرت نمی خوام، آخه در محضر امام زمان(عج)دارم اینطور روضه میخونم، آقا داره برای عموش گریه میكنه

این تمام بدنت نیست علمدار رشید

چقدر فاصله در قد تو پیدا شده است

این یه دونه رو بشنو، نمی گم حداقل یك سال براش گریه كن، حداقل فردا كه اومدی، قبل از اینكه روضه برات بخونن، یاد این بیت بیوفت، اشك بریز،

گرچه بد از روی زین نقش زمینت كرده اند

اما تكه های بدنت بر سر نی تا شده است

كاسه ی چشم كجا، حجم سر تیر كجا

قربون اون چشات برم، با چشماش  دشمن رو شكار میكرد، از چشماش می ترسیدند، خدا برات نیاره، هر عضوی از بدن اگر به درد بیاد، چشم درد اگه كسی داشته باشه، امیر المؤمنین علیه السلام با اون عظمت در یكی از غزوات رسول خدا، نوشتن نود زخم ظاهراً برداشته بود، صبر میكرد، اما یه وقت رسول خدا اومد دید، علی داره با اون عظمت گریه میكنه، داد میزنه، گفت: چی شده؟  علی جان، پسر عمو چی شده، تو رو این طور بی تاب ندیده بودم؟ عرضه داشت یارسوالله، چشمم درد گرفته، دردش امونم رو بریده، پیغمبر میدونه چه خبره، فرمود: بشین عزیز دلم، از آب دهان مبارك روی چشم پسر عمو كشید، آروم گرفت، اما این چشم رو حسین كاری نمی تونه بكنه، می خوای بفهمی چی شده، كل بیت رو گوش بده

كاسه ی چشم كجا، حجم سر تیر كجا

در چشم تو شمشیر سه پر جا شده است

این اولین تیر سه شعبه بود، خدا لعنتش كنه، دومیش رو به حلق علی اصغر، سومیش رو به قلب نازنین ابی عبدالله زد، آخرین تیر سه شعبه رو هم به گلوی عبدالله زد، همه ی تیرها مسموم بود، كاری بود، كاری بدتر از شمشیر كرد، عباس خیلی كار برای من سخته، اما می خوام این كار رو بكنم، دلیل داره

می كشم تیر من از چشم تو برخیز ببین

چقدر چشم حرامی به حرم وا شده است

روایت میگه، ابی عبدالله هنوز كنار بدن هست، هنوز ابی عبدالله نرفته، این نانجیب ها تا عباس رو زمین افتاد، یه نفر از دور داد زد، آی سید هاشمی كو علمدارت، یعنی به عباست می نازیدی، دیدی ستون خیمه هات افتاد، یه نفر برای اینكه جگر حسین رو بیشتر آتیش بزنه، داد می زد، هركی می خواد بره سمت خیمه ها دیگه می تونه بره، به اندازه ی غیرتت امشب باید ناله بزنی، حسین.......

خیمه ی دختر من بی تو در امنیت نیست

می دونی چرا عباس؟

سایه ی كعبه نی حرمله پیدا شده است

نقل میكنند هر شب تو حرم اباالفضل روضه به پا بود، الان هم همینطوره، اگر كسی از راه می اومد، مهون می شد،  سید قزوینی ادب می كرد، می فرمود شما روضه بخونید، شما منبر برید، شیخ خراسانی از مشهد اومد، رفت بالای منبر ، منبر خوبی هم رفت، روضه ی خوبی هم خوند، مردم خیلی گریه كردند، بعضی ها خودشون رو زدند، برا همین روضه، روضه ی تیر زدن به چشم نازنین قمر بنی هاشم، سید میگه وقتی شیخ از منبر اومد پایین، اومدم گفتم: آقا چرا همچین روضه هایی كه سند محكمی هم نداره میخونید، با دل مردم بازی میكنید، شیخ گفت:  آقا جان من خیلی سند براش دارم، اما اینجا حرم عمو جان شماست،  محل ادب كردنه، سوغاتی روضه شب تاسوعای اباالفضل برا ما باید ادب باشه، به بزرگتر ها، به پدر و مادر،  آقا جان محل ادبه،  من بحثی ندارم، هرچی شما بگید، سید میگه من اومدم خوابیدم، شب در عالم رؤیا، عمو جانم قمر بنی هاشم رو دیدم، سلام كردم، آقا با بی اعتنایی جواب سلامم رو دادند، گفتم: آقاجان قربونت برم، یه عمری من خادم حرم شما هستم، یه عمری من نوكری شمارو می كنم، چرا این طوری جواب سلامم رو می دید؟ مگه من بی ادبی كردم؟ دیدم آقا با غیظ بیشتر فرمود: سید مگه تو بودی ببینی كربلا با ما چه كردند، روضه ای كه شیخ خونده، من خودم برات كامل میكنم، وقتی تیر به چشمم زدن، سوار بر اسب بودم، دست در بدن نداشتم بخوام تیر رو از چشمم بیرون بكشم، روی اسب پاهام رو بالا بردم، سرم رو پایین آوردم، می خواستم تیر رو مابین پاهام قرار بدم، سرم رو بالا بكشم، تیر از چشمم بیرون بیاد، در همین اثناء كلاه خود، از سرم افتاد، راه باز شد، یه وقت دیدم یه نانجیبی با عمود آهن.......» یه جای دیگه به شیخ كاظم سبتی فرموده، فرموده: « شیخ كاظم بگو،  هر سواری بخواد از اسب رو زمین بیوفته، اول دستاش رو جلو میآره، صورت آسیب نبینه، اما من دست در بدن نداشتم، با صورت رو زمین افتادم»، حسین...اشكات رو كف دستت بگیر ، شب ، شب دعاكردن برا فرج آقاست،  اللهم عجل لولیك الفرج...

بر لب آبم و از داغ لبت می میرم 

هردم از غصه جانسوز تو آتش گیرم

مادرم داد به من درس وفاداری را 

عشق شیرین تو آمیخته شد با شیرم

یادم نمیره، همون روز اول قنداقه ام رو هی دور سر تو می چرخوند آقام، هی میگفت بچه ام فدای حسین، اصلاً من برا همین به دنیا اومدم كه فدای تو بشم.

اكبرت كشته شد و نوبتم آخر نرسید

سینه ام تنگ شد از بس كه بود تأخیرم

کربلا کعبه عشق است و من اندر احرام 

شد در این قبله عشاق دوتا تقصیرم

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد 

چشم من داد از آن آب روان تصویرم

امشب باید یه جور دیگه بگی، دستت رو بیار بالا، عین پرچم تكونش بده، شب علمداره

سقای دشت كربلا اباالفضل، اباالفضل

بچه ها همه دست هم رو گرفتند،  دور عمو می گشتند.این جوری دل عمو رو بردند

سقای دشت كربلا اباالفضل، اباالفضل

آبی رسان بر خیمه ها اباالفضل، اباالفضل

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد 

باید هر شب یادی از شهدا بشه، به یاد بچه هایی كه وقتی رمز عملیاتشون رو فهمیدن یاقمربنی هاشمه، همه قمقمه ها رو خالی كردن، می دونی چرا قمقمه هاشون رو خالی می كردن، اصلاً آب نمی خوردن،  امامی دونستند اگه دستشون به آب بخوره،  عطش اونها كم میشه، عباس دستش به آب خورد، همچین كه دست به آب رسید، دستاش رو آورد بالا، گفت:عباس دستای تو به آب رسید، اما دست حسین نرسید، این دست رو دیگه نمی خوام، این چشم رو دیگه نمی خوام، ای فدات بشم حسین با این عباست، بی خود نبود،  بهش گفتی:بنفسی انت، دلیل داره.

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد 

چشم من داد از آن آب روان تصویرم

باید این دیده و این دست دهم قربانی 

تا که تکمیل شود حجّ من و تقدیرم

وصل شد حال قیامم ز عمودی به سجود 

بی رکوع است نماز من و این تکبیرم

یه بیت، عاطفی ها، اونهایی كه دل عاطفی دارن

بدنم را به سوی خیمه اصغر نبرید 

که خجالت زده زان تشنه لب بی شیرم

حسین..........

اومد محضر اباعبدالله، السلام علیك یا سیدی، یا مولای، یه حرفی بزنم، شاید تو اون لحظه ابی عبدالله گفت: حالا هم نمیگی داداش، كار داره تموم میشه، نمی خوای بگی،  صدا زد داداش سینه ام سنگینه، صبرم سر اومده،  دیگه بزار برم، ابی عبدالله یه نگاهی كرد، آی عزیز دلم، ابی عبدالله بهش گفت:تو برادر منی، تو علمدار منی، تو صاحب لوای منی، یه حرفی ابی عبدالله زده، من عین جمله ی حضرت رو بگم، بخدا برا من همین روضه است، حضرت یه نگاهی بهش كرد، فرمود:عباسم،  وَ إذا مَضَیتَ تفرّقَ عسکری، چی گفته حسین؟صدا زد عباس كجا می خوای بری، اگه تو بری لشكرم از هم می پاشه، اگه تو باشی همه هستن، اگه تو نباشی هیچ كی نیست داداش، عباس اصرار كرد، ابی عبدالله اجازه داد، همه می دونید به چه دلیلی اجازه داد، رفت میدان، چه اتفاقی افتاد، حالا ابی عبدالله نگرانه، بین این دو برادر، این رجز ها رد و بدل شد، انابن الحیدر كرار، انا بن محمد المصطفی، انا بن علی المرتضی، تا ابی عبدالله گفت:انابن فاطمه، فهمید خبرهایی است، فهمید دیگه صدا نمی آد، مسیر رو عوض كرد، ای وای، می خوام برات روضه بخونم، اما از این منظر، ابی عبدالله علم امامت داره، تا دید رجز سوم نیومد، راه رو به سمت علقمه عوض كرد، راوی میگه دیدم حسین، اونهایی كه كربلا رفتن، روضه هارو مجسم ببینن، كف العباس یادته، یادته ایستادی گفتی اینجا كجاست، بهت توضیح دادن، اینجا همون جاست، دیدن حسین از اسب پایین اومد، یه چیزی رو از رو زمین بر میداره، این دست عباسمه، چرا رو زمین افتاده، دوباره رفت، دوباره فهمید، آمد به سرم آز انچه می ترسیدم،  دوباره از اسب اومد پایین، الهی بمیرم،  حیف این دستا نبود از بدن جدا شد، فهمید دیگه عباسش دست نداره، لااله الا الله،  الهی بمیرم،  یه مرتبه دیدن حسین، از دور داره نگاه میكنه، دید وسط میدون غوغاست، یه مرتبه شنید یه صدا داره می آد، یا اَخا،  حسین فهمید عباس اون رو برادر صدا زده، دیگه عباسم رفتنی است، رسید كنار علقمه، میگن یه نگاه كرد دید، همه دور داداشش حلقه زدن، هی شمشیرها بالا میره، تا ابی عبدالله رو دیدن همه فرار كردن،  این تفرون و قد قتلتم اخی؟ ، كجا فرار می كنید، دادشم رو كشتید، اومد، چه جوری اومد، تا نگاش به عباس افتاد، آه، برادر از دست دادی؟برادرای شهید كجان ناله بزنن، اگه شب تاسوعا نبود نمی گفتم، عین مقتله، چهار تا جمله نوشتن عموم مقاتل، دونه دونه رو معنی كنم، میكشتت، تا رسید، نگاه كرد، ابی عبدالله اول گفت: الان انكسر ظهری، ابی عبدالله داغ برادر زیاد دیده، هم تو كربلا زیاد دیده، هم مدینه امامش رو از دست داده بود، تو بقیع نگفت:انكسر ظهری، گفت:انكسر ظهری، یعنی كمرم شكست، برم جلوتر،  و قلت حیلتی، یعنی راه چاره برمن بسته شد، می دونی صمیمی این حرف چی میشه؟آقا امام زمان ببخشید، می دونید و قلت حیلتی یعنی چی؟یعنی بیچاره شدم، سومین جمله ، وانقطع رجائی، یعنی دیگه ناامید شدم داداش، آخریش آدم رو میكشه، صدا زد داداش،  و شمت بی عدوی، معنی كنم یا نه؟اجازه می دی؟یعنی داداش پاشو ببین دشمن داره ناسزا میگه، ببین روی دشمن باز شده، زخم زبون میزنه به من، حسین............... نشت،  أخذ الحسین رأسه و وضعه فی حجرة ، نشت سر عباس رو بغل گرفت، چه سری، چه فرقی، سر رو بغل كرد، یه نگاه به عباس كرد، جا خورد، یه چیزی بگم، كنایه فهم ها، قربون ابروهای به هم پیوستت، كی دلش اومده .....، ابی عبدالله یه نگاه كرد، دید عباسش داره گریه میكنه، صدا زد مایبكیك یا اخی؟چرا تو داری گریه میكنی؟من باید گریه كنم، عباس صدا زد: كیف لا ابكی؟ الآن جئتنی و اخذت براسی عن التراب، داداش چرا گریه نكنم، می دونی گریه ام واسه چیه؟نگفت دستام، نگفت چشمم، نگفت سرم، نگفت تشنه هستم، دارم واسه این گریه میكنم، داداش الان تو اومدی سر من رو از رو خاك برداشتی،  فبعد ساعة من یرفع رأسك عن التراب ؟ كی می خواد سر تو رو بلند كنه؟حسین........ كی می خواد سر تو رو بلند كنه؟می خوام یه جمله از زبون شما به عباس بگم، عباس جان نگران سر حسین نباش، خیلی طول نمیكشه، هنوز داره نفس میكشه، حسین هنوز زنده است، سرش رو جدا میكنن،  حسین......

ناگاه زمین شد پر از زلزله  و حرمله با تیر دو تا چشم به هم دوخت، عمو سوخت ."دوتا دستا قطع شده"

 که ناگاه عمود آمد و بشکافت سرش را

 دو تا چشم ترش را

چو تیر آمد و بر مشک عمو خورد

 همه آرزویش مرد

 طرف خیمه صدا زد، كه ارباب دریاب برادر

که دگر تاب ندارد

 حرم آب ندارد، علی خواب ندارد.

اباالفضل،....جانم...همه ناله بزنن،....دوست دارم شما بگین...چقدر منتظر امشب بودی...

وقتی بیش از 90 زخم امیر المؤمنین تو جنگ اُحد برداشت،خم به ابرو نیآورد،یه روز چشم درد گرفت امیرالمؤمنین ،پیغمبر اومد دید امیرالمؤمنین از چشم درد در تب و تابه،دو نفر یكی امیرالمؤمنین كاشف الكرب عن وجه الرسول الله است،یكی عباس كاشف الكرب عن وجه الحسین ِ،تا پیغمبر دید علی چشم درد داره،این چشم ها داره اذیت میشه،پیغمبر اكرم دست رو چشم امیرالمؤمنین كشید،این درد چشم آروم شد،یا رسول الله چشم درد كاشف الكرب خودت رو نمی تونستی ببینی،حسین چی كشید،نه یه چشم درد،اومد دید تیر تو چشم عباس خورده،یا صاحب الزمان،عباس این تیر و چه طور از چشم در بیاره،آقا خم شد،این تیرو گذاشت بین دو تا زانو،تیرو از چشم بیرون بكشه،نانجیب با عمود آهن به فرق عباس زد،حسین...

چند تا خانوم خیلی از هم شرمنده بودند،اونم از رو ادبشون،یكی ام البنین،این بچه هارو میدید میگفت:عباس ِ  من رو حلال كنید،اگه آب به خیمه رسونده بود علی اصغر زنده بود،یكی سكینه،هر وقت ام البنین رو میدید سرش رو مینداخت پایین،میگفت:ام البنین من رو حلالم كن،من مشك و دادم دست عباس،اما زینب شروع میكرد برا ام البنین از كربلا گفتن:ام البنین تا عباست بود ما در آرامش بودیم همه راحت بودند،ام البنین تا علم خوابید حسین سراسیمه اومد تو خیمه،لااله الا الله،آخه میگه قبلش هر كی به شهادت میرسید ابی عبدالله می اومد تو خیمه زن و بچه رو ،همه رو آروم میكرد،اما عباس كه افتاد میگه دیدم حسین گوشه ی خیمه،خودش زانوهاش رو بغل گرفته،چی شده داداش؟گفت:زینب جان برو رخت اسارت به تن بچه ها كن،دیگه كار تموم شد.

رفت از كفم آب آورم ای داد و بیداد

دیدی چه آمد بر سرم ای داد و بیداد

سقای طفلان منی

آب آور و جان منی

مظلوم اباالفضل

جسممون اینجاست،دلمون كربلاست،ای كاش الان تو بین الحرمین بودیم،حسین جان،به گنبد نگاه كن،از زبان حسین بگو:

پشتم شكسته از غمت برادر من

بنگر به بالینت نشسته مادر من

سقای طفلان منی

آب آور و جان منی

مظلوم اباالفضل